Η ιστορία μου...

Έρχεται κάποια στιγμή που όλοι το ρίχνουμε στη φιλοσοφία. Έτσι κι εγώ την φιλοφία μου την έριξα… Κατέληξα στην σχέση που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους και στα ποτήρια…
Υπάρχουν ας πούμε άνθρωπωποι κενοί περιεχομένου, που δεν λένε τίποτα… Όλοι αυτοί είναι σαν τα ποτήρια μιας χρήσεως, αμελητέου κόστους… Κάποια από αυτά τα ποτήρια είναι όμορφα ίσως και πολύ όμορφα, καλοτυπωμένα με φανταχτερά σχέδια, πάντα όμως μια και είναι πολύ φθηνά δεν αξίζει ούτε να τα συζητάς. Θα τα βρούμε φτιαγμένα από χαρτί ή φθηνό πλαστικό μιας χρήσης... Η αντιστοιχία τους είναι κάποιοι άνθρωποι που ακόμα κι αν είναι παρομοιωδώς όμορφοι ούτε να τους κοιτάς δεν αξίζουν...
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι έξυπνοι, πολύ έξυπνοι ή αντίστοιχα ανόητοι ακόμα και βλάκες... Πάντως έχουν Θεοποιήσει το μυαλό τους και μ’αυτό πορεύονται. Είναι σαν τα ποτήρια τα σκληρά, φτιαγμένα είτε από σίδερο είτε από τσίγγο αλλά είτε ακομα και από αλουμίνιο. Τέτοια ποτήρια συναντάμε στις εκκλησσίες κυρίως.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που πρώτα και πάνω απ’ όλα βάζουν την καρδιά τους. Αυτοί είναι σαν τα ποτήρια τα γυάλινα ή τα κρυστάλινα. Μπορρεί να είναι φτιαγμένα από γυαλί χαμηλής ποιότητας και αξίας. Όμως είναι εξίσου ευθραστα, κοματιάζονται και γίνονται συντρίμια μπροστά στα μάτια μας. Μπορεί όμως να είναι και κρυστάλινα απο κρύσταλο βοημίας. Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν, είναι οι άνθρωποι που πάνω απ’ όλα βάζουν την καρδιά τους, τα συναισθήματά τους τα θέλω και τις ανυσηχίες τους.
Έτσι πιστεύω ότι είμαι κι εγώ.. Ίσως βέβαικα απλά να είμε ένα κλωτσοσκούφι που το παίρνει ο άνεμος.
Είμαι καλό παιδί αλλά άτυχο... η κακιά αρρώστια της εποχής με βρήκε πολύ νωρίς και συν τον χρόνο μου τα πήρε όλα...

Γεννήθηκα σαν όλα τα παιδιά... Η μητέρα μου ήταν μιρή, 24 ετών, ο πατέρας μου λίγο πιο μεγάλος στα 35 του...
Όλα άρχισαν στις 28 Ιουνίου 1971... Εκείνη ήταν η μέρα που γεννήθηκα... Αλλά δυστυχώς μαζί μου γεννήθηκε κι η σκλήρυνση κατά πλάκας. Τότε βέβαια κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα, ούτε μπορούσε να διεγνωσθεί το ζοφερό μέλλον που με περίμενε...
Από μικρός είμουν σκανταλιάρης κι εξυπνάκιας. Έκανα ότι μου κατέβαινε. Ποτέ βέβαια δεν πείραξα κανέναν, βλέπεται δεν είμουν, ούτε είμαι, τέτοιος άνθρωπος.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι βέβαια από πολύ πολύ μικρός που έλεγα «μπραβο Τοτάκη» κάθε φορά που έκανα κάτι καλό. Θυμάμαι που έλεγα «ήρθε η μαμάκα μου η ταλή κι ο μπαμπάκας μου ταλός, τι καλά που ήλθατε» κάθε φορά που ερχόταν στα Λουτρά του Αγίου Νικολάου στη Χαλκιδική.
Αμυδρά θυμάμαι ότι το 1974 η επιστράτευση μας βρήκε στη Μυτηλήνη. Στην επιστροφή πήραμε το Σαπφώ (ένα πλοίο που για χρόνια κάλυπτε την γραμμή για τη Μυτηλήνη). Ο κόσμος ήτανε πάρα πολύς λόγω της επιστράτευσης που είχε μόλις κυρυχτεί. Στο σαλόνι του πλοίου βρήκα ένα κοριτσάκι και στην αδιάκριτη ερωτησή μου «πόσων χρονών είσαι;», μου απάντησε τεσσάρων... οπότε εγώ που ήμουν τριών στην αντίστηχη ερώτηση της νεαράς απάντησα «τριάρων»!
Μεγάλωσα λίγο και πήγα σχολείο... Πρώτα νηπιαγωγείο στην Ακαδημία... Μετά άνοιξε η τύχη μου και κληρώθηκα να πάω στο Πειραματικό. Ωραία χρόνια...
Στο γυμνάσιο και στο Λύκειο τα πέρασα καλά... Βέβαια ούτε τότε είχα κοπέλα αλλά ακόμα δεν ήξερα γιατί...
Ωραία όλα ως τότε μέχρι την πρωτοχρονιά του 1990, που έμμελε να αλλάξει το μέλλον μου και η ζωή μου... Είχα ένα σύπτωμα που εκ των υστέρων έμαθα ότι είναι συνηθισμένο στους σκληρυντικούς...
Σην αρχή βέβαια είχα απλά πόνο στο δόντι, πολύ πόνο όμως... Πήγα στον εφημερεύοντα οδοντίατρο στον Άγιο Παύλο ο οποίος αποφάνθηκε ότι ίσως να έβγαζα φρονιμήτη!!! Έτσι το βράδυ της προτοχρονιάς πήγα κανικά στο Splendit (το στέκι μου εκείνη την εποχή), πονόντας πολύ βέβαια, κάνοντας υπομονή.
Ο πόνος όμως δεν περνούσε κι έτσι λίγες μέρες μετά αναγκάστηκα να καταφύγω σε νευρολόγο... Όχι κανάν σπουδαίο όποιον βρήκα... Μου εξήγησε ότι αυτό που είχα ήταν πάρεση του τριδύμου. Μας έστειλε να βγάλουμε ακτίνες και μάλιστα πρότεινε αξονική τομογραφία... Στο ασανσέρ άκουσα τον πατέρα να βρίζει πιστεύοντας ότι ο γιατρουδάκος προσπαθούσε να κάνει τον έξυπνο γι’ αυτό πρότεινε μια τόσο ακριβή εξέταση. Φτωχέ πατέρα αν ήξερες τι είχε ξημερώσει για τον γιό σου...
Κάναμε την αξονική, πήγαμε πάλι στο γιατρουδάκο και μας είπε ότι βλέπει ένα έμφρακτο... Ένα σημείο δηλαδή μέσα στον εγκέφαλο του πρότεινε να περιμένουμε 30 μέρες ή να κάνουμε Μαγνητική τομογραφία...Καταλάβαμε εκ των υστέρων ότι ο γιατρουδάκος ήταν καλός. Πάντως κάπου εκεί αρχίσαν όλα... Ο Πατέρας ξαφνικά φοβήθηκε και έκανε σαν τρελλός για να σώσει τον γιό του...
Εποχή Λογοθέτη
Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να ψάξουμε έναν έμπειρο νευρολόγο. Και ω του θαύματος! Τύχη καλή και στογική μας βοήθησε και βρήκαμε μια άκρη για να πάμε στον κ. Λογοθέτη. Μεγάλος γιατρός. Σε μεγαλούτσικη ηλικία βέβαια αλλά αν μιλήσεις με τον Dr. Λογοθέτη καταλαβαίνεις ότι άνθρωπος ξέρει τι λέει...
Με έβαλε στο ΑΧΕΠΑ και μου κάνανε πολλές εξετάσεις:
Από Προκλητά δυναμικά μέχρι Παραγγέντιση... Και το πόρισμα ήταν πολλαπλή σκλήρυνση...
Τότε δεν ήξερα ότι είναι το ίδιο με τη σκλήρυνση κατά πλάκας αλλά σιγά σιγά θα τα μάθαινα όλα...
Κάτι απίστευτα καλό που έκανε για μένα ο κύριος Λογοθέτης ήταν ότι 3 μέρες μετά την παρακέντηση με άφησε να φύγω απ’ το ΑΧΕΠΑ λέγοντας ότι δεν είχε αντίρρηση. Αυτό έγινε καθεστώς και έκτοτε μπορούν όλοι οι σληρηντικοί να φεύγουν απ το νοσοκομείο μετά το πέρας των εξετάσεων. Αυτό ξεκίνησε από μένα...
Με Dr. Λογοθέτη πορευτήκαμε για χρόνια... Ότι φάρμακο μου έδινε ήταν καλό... Με εξαίρεση τα Imuran, κάτι ανοσοκατασταλτικά που δεν βοήθησαν καθόλου... Αλλά δεν πειράζει, δεν έπαθα τίποτα κακό...
Μάλιστα, συνέχισα να επισκέπτομαι τον κ. Λοέτη για χρόνια... Αλλά το καλύτερο το κράτησε για το τέλος. Όταν μεγάλωσε αρκετά και θα ‘βγαινε στην σύνταξη μας πρότεινε να πάμε στον άνθρωπο που θα με κρατούσε όρθιο τόσα χρόνια. Αυτός ήτανε μαθητής του καθηγητή Λογοθέτη και μάλιστα απ’ τους πιο αγαπημένους του. Μιλάμε για τον Καθηγητή Κύριο Μυλωνά...
Ο Άνρωπος αυτός ξέρει για την Σκλήρηνση όσο κανένας...
Εποχή Μυλωνά.
Και τότε ο Δρ. Λογοθέτης μου γνώρισε τον Δρ. Μυλωνά.
Αρχίσαμε τις κορτιζόνες πάλι και πήγαινε καλά για κάποια χρόνια... Αλλά στην κορτιζόνη δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη... Μετά γύρισε ανάποδα και δεν μου έκανε τίποτα καλό...
Και τότε γνώρισα απ’ έξω κι από μέσα την ιντερφερόνη... Είμουνα υπό την επίβλεψη του κυρίου Μυλωνά και με μεγάλη χαρά άκουσα τον καθηγητή να μου προτείνει ιντερφερόνη...
Λοιπόν με την ιντερφερόνη πέρασα πολλά καλά για έξι χρόνια. Αυτό που συνέβαινε συνήθως ήταν να έχω δύο υποτροπές το χρόνο (άνοιξη και φθινόπωρο) μάλιστα κάθε ένα από τα προηγούμενα χρόνια οι υποτροπές σταδιακά ήταν όλο και ελαφρύτερες, πολύ ελαφρύτερες, τα τελευταία χρόνια δε σχεδόν παιρνούσαν και δεν άγγιζαν...
Νόμιζα τότε ότι η σκλήρυνση είχε περάσει... Φτωχό μου αγόριπου να ξερες... Τότε ήταν ήταν που ο κ. Μυλωνάς μου πρότεινε να αρχίσω να παίρνω την μισή ποσότητα ιντερφερόνης. Έ ρε γλέντια... ‘Ολα πήγαιναν απ’ το καλό στο καλύτερο...
Βέβαια απ’ τη μισή ποσότητα ιντερφερόνης είχα παράπονα καθώς ήταν σαν κάτι να έλειπε... Πάντως καλά είμουνα... ένα χρόνο μετά μου δόθηκε η εντολή που περίμενα... Να σταματήσω την ιντερφερόνη τελείως... 
Αυτό κι αν ήταν τέλειο... μια ζωή χωρίς ιντερφερόνη ανοιγόταν μπροστά μου... Και εδώ που τα λέμε χωρίς κανένα άλλο φάρμακο...
Και μ’αυτά και μ’αυτά φτάσαμε στο τραγικό 2006, τη χρονιά που όλα πήγαν χειρότερα...
Πρώτα το Καλομοίρα Gate και μετά η σαχλαμάρα του κυρίου Μυλωνά...
Για το Καλομοίρα Gate (ναι, για την γνωστή και άκρως συμπαθέστατη ελληνοαμερικανή αηδό πρόκειτε) δεν έχω να πω πολλά, απλά ότι όλη αυτή η διαμάχη με διέλυσε και μ’έριξε στο αναπηρικό καρότσι που βρίσκομαι ακόμα.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό... ο άνθρωπος που πιστεύω πιο πολύ απ’ τον καθένα με ρίμαξε... Μου είπε να ξαναπάρω ιντερφερόνη. 
Και μάλιστα το ίδιο σκεύασμα που έπαιρνα και παλιότερα (Betaferon). Δεν ξεχάσω όσο ζω το βλέμα που μου έριξε ο κ. Μυλωνάς. Ένα βλέμμα που έλεγε «όχι βρε αγόρι μου, τι τη θέλεις την Ιντερφερόνη ξανά»; Αν τότε το έλεγε και με λόγια εγώ, που δεν του πηγαινα κόντρα σε τίποτα, θα περπατούσα ακόμα... Αλλά τότε είπε μόνο «εγώ πιστεύω ότι πρέπει να ξαναπάρεις Betaferon».
Κατόπιν όταν σκέφτηκα τι είχε γίνει, θυμήθηκα το μεγάλο μου λάθος: είχα προτίνει να πάρω Rebif (μια άλλη ιντερφερόνη που έχει πολύ καλά αποτελέσματα σε όσους ξέρω να την παίρνουν)... Βλάκα Κωστάκη, τα ήθελες και τα παθες. Τώρα έχεις μπροστά σου πολύ αγώνα για να φτάσεις εκεί που ήσουνα...
Τέλος πάντων... Έκανα μια ένεση και είμουν κάπως. Είπα λογικό αφού την είχα σταματήσει δυο χρόνια, θα συνηθίσω... Έλα όμως που δεν συνήθιζα... Μετά από κάθε ένεση ήμουν χειρότερα... Μετά απο 4 ενέσεις διαλύθηκα τελείως... Πέμπτη ένεση δεν έκανα, κοιμήθηκα και την άλλη μέρα έτρεξα στο ΑΧΕΠΑ... Εκεί ο Κύριος Μυλωνάς με είδε χάλια και μου έδωσε κορτιζόνη...
Αυτό ήταν και το χειρότερο. Με την κορτιζόνη τελείωσα. Έπεσα και δεν ξανασηκώθηκα ακόμα...
Βέβαια εγώ πιστεύω στον κύριο Μυλωνά γιατί απέδειξε πολλές φορές ότι την σκλήρυνση την ξέρει... Με έβαλε μέσα και κάναμε πλασμαφαίρεση. Με το φίλτρο της οξείας υποτροπής... Μετά από τέσσερις εφαρμογές κατάλαβαν ότι δεν ήταν σωστό το φίλτρο που βάζανε και το άλλαξανε σε φίλτρο χρόνιας φάσης. Με αυτά τα δύο φίλτρα σχεδόν σηκώθηκα... Ήθελα λίγο ακόμα αλλά δυστυχώς το Μυλωνάδικο πείσμα τέθηκε σε εφαρμογή...
Έναν μήνα μετά ξαναμπήκα για πλασμαφαίρεση αλλά ο κύριος Μυλωνάς και ο κύριος Τάσκος αποφάσισαν να μου κάνουν μόνο με το φίλτρο της χρόνιας φάσης...
Ε αυτή η απόφαση με κρατάει καθηλομένο ως τα τώρα.
Αργότερα έμαθα ότι φοβούντε μη πάθω πνευμοθώρακα!!! Βρε καλοί μου άνθρωποι, σε όλη μου τη ζωή δεν έχω πάθει τίποτα τέτοιο ή κάτι σχετικό... Τώρα θα πάθαινα πνευμοθώρακα;
Αλλά ας είναι... Ζω εδώ και δύο χρόνια σαν πραγματικά ανάπηρος...
Δεν μπορώ ούτε να σταθώ, να σηκωθώ να πάρω κάτι... Αλλά ας είναι... Αυτή η αναπηρία είναι η αιτία που γράφω την ιστορία μου...
Ας πιιάσουμε όμως ένα άλλο θέμα που μ’έχει τρελλάνει... Όλο αυτό τον καιρό ζω χωρίς στύση... Αν είναι δυνατόν... Αγοράκι πάνω στα ντουζένια μου να μη μπορώ να βρω μια γλυκιά κοπέλα; Και να ζω χωρίς sex? Κάποτε ο κύριος Μυλωνάς μου είχε πει να κάνω sex όποτε έχω κοπέλα και όρεξη... Τώρα πια δεν έχω τίποτα...
Κι όμως ονειρεύομαι ακόμα... Να σηκωθώ στα πόδια μου ξανά, να ξαναβρώ τη στυση μου, να βρω μια γλύκα να την παντρευτώ και να κάνουμε δυο κοριτσάκια... Όνειρα...

Την περίοδο του σχολείου έκανα πολύ δυνατές φιλίες που κρατάνε ακόμα... πρώτα απ’ όλα γνώρισα τον SUPER Κολλητό μου τον Φώτη. (Περάσαμε μαζί πολλά καλά χρόνια αλλά τώρα τελευταία με παράτησε... Φταίω εγώ δε λέω, αλλά όχι για αυτήν την άθλια αναπηρία που με κανε πολύ ακοινόνητο), τον Λάζαρο (απουσιολόγος της τάξης και πανέξυπνος), τον Βασίλη (που τον φωνάζαμε γέρο) και πολούς αλλους... Εμείς οι τρεις (εκτός του Βασίλη) γεννηθήκαμε μέσα σε πέντε μέρες και αυτό μας ένωνε περισσότερο...
Να σας μιλήσω και για τις γυναίκες που σημάδευσαν τη ζωή μου... Η κυριότερη γυναίκα που πέρασε μαζί μου ενάμιση χρόνο είναι το Ματινάκι... Σταματία τη λέγανε αλλά εγώ της το άλλαξα σε Ματίνα, της έμαθα επίσης πολλά άλλα... Αλλά παρθένα ήρθε, παρθένα έφυγε... Άτιμη στυτική δεισλειτουργία πόσα πηδήματα μου στέρησες...
Αλλά η συμαντικότερη γυναίκα της ζωής μου ήταν η Χρύσα... Ο παντοτινος και μοναδικός μου έρωτας... Πάντα την αγαπούσα, πάντα την ήθελα, με όποιο τρόπο μπορεί να βάλει το μυαλό σας. Ήτανε και είναι γλύκα, ο ορισμός αυτής της λέξης... έχει το τέλειο στήθος τον τέλειο κώλο όλα πάνω της είναι τέλεια... αχ... αυτό πονάει και μόνο που το σκέφτομαι... Δεν τα είχαμε ποτέ, μια φορά κόντεψα να την φιλήσω αλλά δείλιασα... Τότε ήμασταν στη Φούρκα, όταν γυρίζαμε από έξοδο στην Eclipse, την πήγα σπίτι της την καληνύχτισακι έφυγα... Ο ηλίθιος, ο καλυνυχτάκιας... Έκτοτε έχουμε τυπικές σχέσεις ακόμα και σήμερα... Τής πρότεινα γάμο ενώ ήδη ήμουν στο καρότσι και μου απάντησε «Κωστή, εμείς είματε φίλοι». Πολύ κλασσική και συνηθισμένη δικαιολογία... Μ’αυτά και μ’άλλα παρόμοια έχω μησίσει το όνομα Κωστής γι’ αυτό και εδώ και χρόνια έβαλα όλους να με φωνάζουν Κώστα... Βέβαια τώρα πια θέλω να να με φωνάζετε Κωνσταντίνο....
Ας μιλήσουμε και για την Μαρία. Μια γυναίκα με όλη την σημασία της λέξης. Είναι κοντούλα, έχει δύο πόδια με λιγάκι διαφορετικό μήκος, έχει όμως ένα αξιολάτρευτο στήθος και είναι απίστευτα γλύκα... Για αυτήν θα μπορούσα να κάνω πολλά αλλά ούτε να με φτύσει...
Άλλες γυναίκες που πέρασαν από δίπλα μου ήταν η Τάνια... η Κατερίνα, η Ειρήνη και κάποιες άλλες...
Με καμία όμως δεν ολοκλήρωσα, είπαμε στυτική δυσλειτουργία...
Και τώρα που το θυμήθηκα εγώ ο Κώστας Καζαντζής δεν έχω πάει με καμία γυναίκα ακόμα... Τα καλύτερα όμως έποντε...


Σήμερα:
Σήμερα δεν είμαι καλά... Η σκλήρυνση αγρίεψε και μ’έριξε κάτω...

Εποχή Καρούση:
Την ελπίδα μου την έδωσε ο Δρ. Καρούσης...
Μετά από Λογοθέτη και Μυλωνά είναι πια ο μοναδικός άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευθώ. Ο μοναδικός που έσκυψε να ακούσει τα παράπονά μου... Την αγονία μου που ζω μόνος μου χωρίς κοπέλα, χωρίς στύση... Πρότινε να πάρω Tysabri ένα μονοκλονικό αντίσωμα, για μερικούς μήνες και μετά να πάω στο Ισραήλ για μια επέμβαση βλαστοκυττάρων... Το Tysabri μου είπε οτι μπορεί να βοηθήσει σε όλα... Όταν δεν έχεις τίποτα είναι πολύ περίεργο πόσο πολύ μπορούν να σε βοηθήσουν τα λόγια ενός ανθρώπου που σου δίνουν ελπίδα.
Βέβαια ο Δρ. Καρούσης φαίνεται να μην έχει συναίσθηση όσων λέει... Περίμενε ότι θα του ενέκριναν να παίρνει ασθενείς στο Ισραήλ, για επέμβαση βλαστοκυτάρρων....





































Πιστεύω, ότι γρήγορα θα σηκωθώ, θα ακτήσω ξανά στήση και η ζωή μου θα ξαναγίνει ωραία... Η μαμάκα κι ο μπαμπάκας θα ξαναγίνουν μαμά και μπαμπάς για να μην πω μητέρα και πατέρας, και όλα θα ξαναγίνουν σωστά.... μακάρι...